Ճանաչո՞ւմ ես երկիրն այս հին,
Որտեղ իրար ողջագուրվում են կաթոգին
Իրականը հեքիաթային
Եվ հեքիաթը դյուցազնածին,
Իսկ սահմանը նրանց միջև
Խոյանում է երկինք մինչև՝
Եդեմական սուրբ պարտեզեն
Սլանալով մինչև երկիր Հաբեթաշեն:

Ծանո՞թ է քեզ տաճարն այս գեղ,
Որ կերտել է Տորքը Անգեղ,
Անգեղների տոհմից ահեղ,
Եվ որի պես դու չես տեսել և ո՛չ մի տեղ:
Կամ այս վանքը,
Երկնայինի երազանքը,
Որի խաչին կաթացել է Քրիստոսի տառապանքը,
Նրա հոգու հառաչանքը:

Արարատը...
Դու տեսե՞լ ես ճերմակափայլ այս գագաթը,
Որից նորեն իջավ մարդը՝
Մեր աշխարհի կենաց զարդը...
Նա իր մեջքին՝ ծե՜ր, հինավո՜ւրց,
Դեռ կրում է հպարտորեն ու անթաքույց
Մի սուրբ խորհուրդ՝
Երկնքին ու Երկրին ի ցույց:

Իսկ պտուղը այս քաղցրահամ
Համտեսե՞լ ես գեթ մեկ անգամ,
Որին խնձոր են անվանում՝ արմենական,
Իսկ մենք՝ ծիրան:
Կամ ըմպե՞լ ես գինին անուշ,
Որ ծորում է անմիջապես վազից նուշ-նուշ՝
Լցոնելով մառան ու կուժ,
Եվ խմողին պարգևելով եռանդ ու ուժ:

Քո ողջ կյանքում,
Գեթ մեկ անգամ, դու եղե՞լ ես Հայաստանում,
Այն Ոստանում,
Որտեղ հոգիդ հարստանում
Ու լցվում է խաղաղությամբ,
Կենաց շնչով ու ջերմությամբ,
Որից հետո դու կարող ես հպարտությամբ
Ազդարարել, որ ապրել ես կյանքն այս անձամբ:

Թե չե՛ս եղել Հայաստանում,
Այս լեռների տաքուկ գրկում,
Անտառներում կանաչապատ ու դաշտերում մրգապատում...
Էլ ինչո՞ւ ես ժամանակդ իզուր վատնում:
Վե՛ր կաց, եղբա՛յր, տանեմ ես քեզ
Դրախտային մի սուրբ պարտեզ՝
Համտեսելու անուշ մրգեր արևակեզ
Եվ ըմպելու անմահական ջուրը անտես:

Արի՛, եղբա՛յր,
Արի՛ երթանք մի սրբավայր,
Գոյի՜, կյանքի՜ ու մարդկության ծննդավայր,
Որտեղից հանց սկիզբ է առել Երկիրը Մայր:
Այնտեղ են քո արմատները,
Այնտեղ է քո ապուպապի տունուտեղը՝
Թեև փոքրիկ, բայց միշտ կանգուն Սուրբ Ոստանը՝
Հայաստանը...

***

ՄՈՄԸ

Մոմը իր վերջին ճիգերն է անում,
Ուր որ է, ահա, շունչը կփչի...
Մի սեր էլ դանդաղ անցյալ է դառնում,
Հալվո՜ւմ է, մարո՜ւմ լույսի հետ մոմի: