Մտահոգությամբ ենք հետևում վերջին շաբաթներին «Նոր Հայաստան Նոր Հայրապետ» նախաձեռնության գործողություններին: Հայ Եկեղեցին մեզ համար միշտ ընկալվել է անձեռնմխելի սրբություն՝ իր քարոզած հավատքով, պատմությամբ, իր հոգևոր ծառայողներով, սրբազաններով, վարդապետներով ու քահանաներով՝ գլխավորությամբ Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսի: Հասկանալի է, որ որևէ հաստատության մեջ կարող են լինել խնդիրներ, տարբեր հարցերի վերաբերյալ տեսակետների տարբերություններ: Գուցե Եկեղեցու մեջ էլ կան այդիպիսիք, ես ինձ իրավունք չեմ վերապահում, որպես հավատքի մարդ, խոսել այդ մասին: Եկեղեցին սովորական հաստատություն չէ, այն մարդկանց հոգիներն է բուժում: Եվ շատ կարևոր է, որ որևէ կերպ կասկածի տակ չդրվի, չարժեզրկվի Եկեղեցու սրբության, խորհրդավորութան գաղափարը: Որպես Հայ Եկեղեցու զավակ, որպես մկրտված քրիստոնյա, ես չեմ կարող արդարացնել հոգևորականի հասցեին ուղղված փողոցային արտահայտությունները, վիրավորանքները, բամբասանքները, առավել ևս, Ամենայն Հայոց Հայրապետի պարագային: Ինձ համար նման գործելաոճը անհասկանալի է ու խիստ դատապարտելի: Ժողովրդական խոսք կա, «հոնքը բուժելու փոխարեն աչքն էլ հանեցին»: Այսքան ապատեղեկատվություն տարածելով նախաձեռնությունը նպաստում է, որ թուլանա մեր Եկեղեցին, տկարանա, մարդկանց մեջ կորցնի վստահությունը: Սրանով մենք ին՞չ ենք ուզում, ինչի՞ ենք հասնելու: Սա նպաստելու է, որ առավել տարածվեն աղանդավորական կառոյցները, մեր ազգային ավանդների պահպանության դեմ գործող կազմակերպությունները և հաջողություններ արձանագրեն իրենց գործունեության մեջ: Հարգանքով` |