1990-94 թթ. Արցախում ընթացած կռիվը դվինցի չորս քաջորդիների կյանք խլեց: Նրանցից մեկն էլ Արթուր Խաչատրյանն էր:

Արթուրն ընտանիքի միակ զավակն էր:

…1969 թ. հունվարի 12-ին Դվինում` Զուլում Խաչատրյանի տանը, տոն էր: Երկար սպասված արու զավակն էր ծնվել:

Միջնակարգ ուսումանռություն Արթուրն ստանում է գյուղի դպրոցում: Մի քանի տարի դպրոց հաճախել է նաև Տափերական գյուղում, որտեղ տեղափոխվել էին ընտանիքով, որպեսզի ավելի մոտ գտնվեն հոր աշխատավայրին: 1982-ին վերադառնում են Դվին: Դպրոցում ցուցաբերում է բարձր առաջադիմություն, աչքի էր ընկնում նաև օրինակելի վարքով: Դեռևս դպրոցական էր, երբ սիրահարվում է ապագա կնոջը՝ Աստղիկին:

1985 թ. ընդունվում է Երևանի Պոլիտեխնիկական համալսարան:

1988-89 թթ. ծառայում է Խորհրդային բանակում. սկզբում` Թբիլիսիում, ապա` Նախիջևանում:

Բանակից վերադառնալուց հետո ունենում է մեկ դուստր և մեկ որդի:

1989 թ.-ին` հոր մահից հետո, ուսումը շարունակում է հեռակա կարգով, սակայն որոշ ժամանակ անց ստիպված է լինում լքել կրթօջախը չափից ավելի բացակաների պատճառով:

1994 թ. հունվարի 22-ին` տղայի ծնվելուց տաս օր հետո, գնում է Սևակավան, իսկ երեք օր անց` Ֆիզուլի:

… Մարտի 6-ն էր, երբ թշնամու դավադիր գնդակը հանդիպեց նրան: Եվ այդ հանդիպումն ընդհատեց մարտադաշտի զինվորի կյանքի թելը:

Արթուրն իր կյանքը շարունակում է իրենով հպարտացող հայորդիներիս հիշողություններում` աձնուրացության օրինակ տալով և թողնելով բոլորիս:

2002 թ. հունիսին ՀՀ նախագահի հրամանագրով Արթուր Խաչատրյանը պարգևատրվել է «Արիության» մեդալով:

Վարդան ԳԵՂԱՄՅԱՆ

«Հայորդի» լրագրողական ակումբ