Պատմության թվատախտակին 2017 թվականն է։ Մեր բաժին ժամանակից ևս մեկ տարի գլորվեց ու անցավ, բայց հայ ժողովուրդը դեռևս կանգնած է բազմաճակատ հարձակումների առջև։ Հին հիմնահարցերին և մարտահրավերներին գումարվել են նորերը։

Բոլոր ժամանակներում էլ մեր զինվորները քաջաբար մարտնչել են մինչև իրենց վերջին շունչը՝ հանուն ազատության։

Խիզախ ու հայրենասեր զինվոր է նաև Արթուր Ավագյանը։ Ծնվել է 1978 թ. ապրիլի 14-ին Ներքին Դվին գյուղում, որտեղ էլ ստանում է միջնակարգ ուսումնառություն։ Դպրոցն ավարտելով` ծառայության է անցնում Գորիսի N զորամասի մոտոհրաձգային գումարտակում, որտեղից մեկ տարի անց տեղափոխում են Հորադիս։ Այդ ժամանակ արդեն հետախույզ էր, կոչումը՝ կրտսեր սերժանտ։ Արթուրը ծառայության ընթացքում կորցնում է մեկ ոտքը։

Ինձ համար դժվար էր նրան այդ մասին հարցեր տալ, բայց ես, այնուամենայնիվ, խնդրեցի պատմել ողջ եղելությունը։

Տարածքը, որտեղ դիտարկել ու հսկել են, գտնվել է բլուրից ներքև։ Հակառակորդի մասին հավաստի տեղեկությունների բացակայության պատճառով հետախույզների խումբը հայտնվում է ականադաշտում, որտեղ թշնամին նկատելով նրանց` սկսում է կրակել: Այդ ժամանակ էլ ականի պայթյունից Արթուրը կորցնում է ոտքը։ Խմբում ունենում են 3 զոհ և 2 վիրավոր։ Քիչ անց տեղ է հասնում օգնությունը։

Պետությունը նրան փոխադիր (պրոտեզ) է հատկացնում, որը 3 տարին մեկ անգամ փոխում են ՊՆ գերմանական պրոտեզարանում` նախապես կանչելով ստուգումների։

2010 թ. Պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանի հրամանագրով սկսեցին տուն կառուցել սերժանտի համար, բայց նոր օջախն այդպես էլ մնաց կիսակառույց։

2000 թ. Արթուր Ավագյանը դարձել է Երկրապահ կամավորականների միության անդամ։ Պարգևատրվել է բազմաթիվ շքանշաններով։

Այժմ նա իր կնոջ և երեխաների հետ միասին ապրում է ՌԴ-ում, բայց դա չի խանգարում, որ զավակներին կրթի և դաստիարակի հայեցի ոգով:

Լսելով Արթուրի անձնվեր ծառայության մասին` ցանկացած հայ մարդ ոգեղեն ազդակներ է ստանում՝ անկախ իր կամքից և ցանկությունից։ Գալիք սերունդներն իրենց առօրյա գործերով ու վարքագծով, իրենց հոգու բարձր սլացքով պետք է արժանի լինեն ժառանգորդն ու հետևորդը լինելու այն քաջերի, որոնք իրենց անձն ուրանալով` անխախտ պահեցին հայրենի հողի խաղաղությունը։