Անունդ «Աղո՜թք» եմ դրել,

Աղոթելն այդպես հարմա՜ր է,

Դու շա՜տ լավ գիտես, սիրելի՜ս,

Որ աղո՛թք լինել - դա շատ բարդ բան է…

Թե ինչո՞ւ աղոթք, ի՛նքս էլ չգիտեմ,

Չէ՞ որ, ո՛չ մի աղոթք չի՛ իրականացել,

… Այս հույզի՜, մտքի՜ անողոք դարում

Սրբերը փախե՜լ,

Սուրբ չի՛ մնացել…

Շուրթերիս եզրին անդո՜ւլ ու անքո՜ւն

Աղոթքիս բառերը հարցականնե՜ր են,

Որ հավաքվել են մի ամբո՜ղջ կյանքում

Ու նաև՜… պատասխաննե՜ր են…

Ասե՜մ, որ աղոթքս նաև լռությո՜ւն է՝

Խո՜րն, անհատա՜կ, անսահմա՜ն…

…Դու ճի՛շտ ես, աղոթքս կրկնությո՜ւն է,

Իսկ քեզ հարկավոր է մի Նո՜ր

Մի Նո՜ր բան…

Բառերս մոլո՜ր,

Քայլե՜րս ակամա,

Աչքերս մթնա՜ծ,

Քո գլխին կարոտ կրծքով դառնահամ

Ես իմ աղո՜թքն եմ ասում.

- Արի՜, քո գրկում խաղալի՜ք դառնամ:

Անունդ աղո՜թք է դարձել,

Շուրթերիս հպված մի կարո՜տ,

… Ու համբուրում եմ սիրո հիշողությանը

Բառո՜վ

Բախտավոր…