Այսօր ներկայացնենք ներքինդվինցի ևս մեկ ազատամարտիկի, ով եղել է Ատամանի` Լաերտ Սաղաթելյանի ջոկատից և մարտնչել «Մուշ» -ի տղաների կողքին: Արցախյան գոյամարտի առաջին կամավորներից մեկն է եղել Ալեքսան Ավետիսյանը, ով ռազմաճակատ է մեկնել 1989 թվականին և իր մարտական ուղին սկսել Երասխավանի կռիվներից:

Ծնվել է 1959 թվականի հուլիսի 15-ին:

13 հոգի էին գյուղից, երբ մեկնեցին ճակատ` ինքնակամ զինվորագրվելով հայրենիքի պաշտպանության գործին: 1993-ին միայն վերջնականապես տուն է վերադառնում, երբ արդեն ծնվել էին իր երկու որդիները. Հայկը` 1990-ին, Հակոբը` 1992-ին:

Ուրախությամբ է արձանագրում, որ իրենց ջոկատի համագյուղացի ընկերները բոլորն էլ ողջ և առողջ վերադարձել են տուն, բոլորն էլ արիաբար են մարտնչել և երբեք չեն նահանջել թշնամուց:

Ողջ ազգն այդ օրերին բանակ էր դարձել. կին թե տղամարդ, մեծ թե փոքր լծված էին Արցախի պաշտպանության գործին: Ով էլ որ ճակատում չէր, թիկունքից էր օգնության ձեռք մեկնում առաջին գծի տղաներին: Թիկունքում էլ` երկրի ներսում, այդ տարիներին ապրելը հեշտ չէր` «մութ ու սուղ» տարիներն էին, սակայն մարդիկ համախմբված էին, զինվորին օգնության ձեռք էին մեկնում ինչպես Հայաստանի քաղաքներից ու գյուղերից, այնպես էլ սփյուռքից:

«Ով ինչով կարող էր՝ գործած ձեռնոցներ, գուլպաներ, ծխախոտ, սնունդ, մսամթերք, հագուստ... Այ սա էր մեր հաղթանակին նպաստում, բոլորս մեկ բռունցք էինք դարձել», - հպարտությամբ նշում է զրուցակիցս` Ալեքսան Ավետիսյանը` մաղթելով հայ ազգին և աշխարհին խաղաղ երկինք և բոլոր զինվորներին բարի ծառայություն:

«Հայորդի» երիտասարդական, հոգևոր, մշակութային ամսաթերթ. ԹԻՎ 2 Փետրվար, 2018Թ