Երբ ե՛տ կգամ, դուռդ բացես, ուսապարկս երբ հանե՜մ,
Դու ինձ ասա՛, որ տխրե՜լ ես,
Որ… սպասե՜լ ես անհամբեր:

Երբ գրկումդ կտաքացնե՜ս կա՛մ օջախի մոտ նստած,
Ասա. «Սիրե՜լ եմ խենթի պես
ո՜ւ կարոտել անկասկած»:

Երբ գիշերը կիրքն արթնանա՜, անպատեհ մի վայրկյանի՜

Իմիջայլոց շշնջա՛. «Այս գիշե՜րը

շա՜տ է նման մեր առաջի՜ն գիշերին»:

Հետո ասա. «Շատ հոգնեցրիր, երբե՜ք այսպես չե՛մ հոգնել»

Ասա՛, որ շա՜տ ես ինձ գրել,

Գրե՜լ, բայց չե՛ս ուղարկել:

Թող ես ի՛նքս որոշե՜մ, ո՞րն է անկեղծ, ո՞րն է սուտ,
Չէ՞ որ ինքս էլ չե՛մ եղել

Հրեշտակի նման սուրբ:

Կեցցե՜ ստի սո՜ւրբ հարթակը, որը վնա՜ս չի՛ բերում,

ճշտի տված թունդ ապտա՜կը,

Այսքան քա՜ղցր չի՛ լինում:

Երբ, որ նորից վերադառնա՜մ, իմ դեմ դո՜ւռդ թե բացես,
Միայն ասա՛, որ տխրե՜լ ես,
Որ… սպասե՜լ ես անհամբեր…