Սրտումդ դե՜ռ

Ցուրտ ձմեռն է կաղկանձում,

Բայց այնքան հե՜շտ, այնքան հանգի՜ստ

Դու գարո՜ւն ես ավետում՝

Պայթած բողբո՜ջ,

Տերևածի՜լ,

Բացված շուրթի ծայրին նստած

քմծիծա՜ղ…

Դու գարո՜ւն ես ավետում,

իսկ սրտո՜ւմդ-

Դեռ ձմե՜ռն է անիծված:

Իմ սրտում Դու մի՜շտ եղել ես

ու մի՜շտ կաս,

Այդ ե՛ս պետք է Գարուն գոչեմ-

Մի քիչ տխո՜ւր…սրտնեղա՜ծ:

Ի՞նչ փույթ,

թե որ ծա՜ռը ծաղկեց,

Հո՜ղն էլ բացեց շուրթը թաց,

Գարուն կգա՜,

երբ սրտիցս դո՜ւրս ելնես

Գրկես մարմինս հոգնած: