Թե հնար կա, նշանառուն թող խոցի,
Կեղծ թիրախից ով էլ ասես կխոսի,
Ձնձեղի մեջ ցողի քանի բյուրեղ դեռ
Ինչ անոսր են․ թիվը ոչ ոք չգիտեր։
Բազմանիստում դեղին-ոսկե երակներ,
Մեկը լիներ տաղս երգի վերածեր,
Աղջիկ- պարոն փեշդ քամին ծածաներ,
Ակնախեցուս չոփ ու չորը թաց աներ։
Ես ինձանից որքան ասես հեռացա,
Նեղության մեջ վեր ու դիրս մոռացա,
Թանահատիս դիադիմակն էր պակաս,
Կյանքս ծաղր էր ու թամաշան այս կապկազ։