Ավաղ, հուսո անթեղ է նա,
ամբարում է ոչ միայն նուռ,
այլեւ ուղի... բայց նեղ է նա,
որպես ներփակ Մհերի դուռ:
Կարծես լինի կլոր կապարճ
հատիկներով՝ փայլուն նետեր,
նռնակներ են վախճանահարճ,
կյանք որոնող արնակետեր...
Նուռը կարմիր մի կապիճ է,
կիկլոպի աչք՝ դժգոհ բախտից,
շվաքն ասես բռունք... քիչ է՝
կուշտ է դժոխք ու դրախտից:
Քավարան է հասնում նրան,
որ անելիքն ի մի բերի,
դառնա՝ ցավից իր անբաժան,
գնդաձեւ ճիչ կայծակների:
© Ապրիլի 22, 2014 թ., Լոս Անջելես: