Այսօր Երևանում 2024 թվականի մարտի 30-ին Ստեփանակերտի ռուսական դրամատիկական թատրոնը ներկայացրեց Իվան Վիրիպաևի պիեսի հիման վրա բեմադրված իր նոր՝ «Իրանական կոնֆերանսը» Կոպենհագենի համալսարանում» ներկայացումը։ Ապրիլի 1 ին այն ներկայացվեց հանդիսատեսին։

Dialogue կազմակերպության ղեկավար Յուրի Նավոյանի համառ աշխատանքի և իր գործին նվիրվածության արդյունքում հնարավոր դարձավ կազմակերպել թատրոնի երկրորդ ներկայացումը Երևանում։

Ներկայացումը ինտերակտիվ էր և միաժամանակ համաժողով՝ բանախոսներով, ծրագրով, լրագրողների հետ, քննարկման թեմայով, իրական կոնֆերանսի սրահում, որտեղ ներկայացման մասնակիցները և հանդիսատեսը ստանում էին իրենց թղթապանակները ծրագրի հետ միասին։

Ինչպես ամեն գիտաժողովում մասնակիցներից յուրաքանչյուրը ներկայացնում է խնդիրը ոչ միայն իբրև իրական մտահոգության հարց, այլև ողջ հուզական ասպեկտով։ Ձայնի հուզական երանգները, պաշտոնականից զգացմունքայինին անցումները ստեղծում են մտերմիկ մթնոլորտ, որը սակայն խիստ բնութագրական չէ գիտաժողովներին։ Ստեղծված մթնոլորտը ստիպում է, որ խնդիրը դառնա բոլորինը։

Ինչպես իրական գիտաժողովների ժամանակ, ոչ միայն հարց ու պատասխան է հուզող հարցի վերաբերյալ, այլեւ լուրջ գիտական սկզբունքային անհամաձայնություն։ Զգացմունքայինը տրամաբանականից չի անջատվում։ Քննարկում են մահապատժի դեմ միջազգային օրվա հետ կապված հարց։ Մարդը ապրել է ցանկանում, նա կենդանի էակ է և չի կարելի բռնանալ նրա ազատության վրա։ Մարդը ունի ազատությունների ինչպես նաև սեփական աշխարհայացքի իրավունք։ Ինչու՞ են ոտնահարվում մարդու ազատությունները։ Աշխարհի մարդկությունն է խոսում՝ պաշտպանելով իր ոտնահարված իրավունքները։ Խոսում են, քննարկում Կյանքի ու Աստծո, քաղաքակրթության ու մարդկային ճակատագրի, պատերազմի ու խաղաղության, սիրո ու բռնության, Արևմուտքի ու Արևելքի մասին... Հնչեցին հարցեր, որոնք տանջում են մտածող մարդուն, եղան նաև խոր պատասխաններ, որոնց հետ շատերը համաձայն էին կամ ցանկանում էին վիճել։ Կոնֆերանսի «ելույթներից» յուրաքանչյուրը, նաև ներկայացումը, կառուցված էր դերասանների պրոֆեսիոնալների ու սիրողականների մենախոսությունների վրա, որը տարավ դեպի անհերքելի ճշմարտության և անմիջապես հավաքեց համախոհներին: Հերոսները բոլորովին տարբեր էին, ներկայացնում էին տրամագծորեն հակառակ դիրքեր, բայց, տարօրինակ կերպով, ամեն ինչ կարգին էր, և դահլիճում նստած հանդիսատեսի համար նրանք շատ համոզիչ էին հնչում։ Կարելի էր համաձայնել նրանցից յուրաքանչյուրի հետ:

Համալսարանական զեկուցողները նշում էին, որ աշխարհում օգնություններ իրականացնող կազմակերպությունները բավականին աշխատանք են կատարում, սակայն տառապանք, պատերազմի սարսափն ու կորուստներ տեսած փոքրիկների դեմքին իրական երջանկության ժպիտը այդպես էլ չի հայտնվում։ Իսկ ո՞րն է երջանկության գաղտնիքը։ Հերթական հարկատուն, ով նաև գիտաժողովի մասնակից է, սարսափելի դժգոհ է զեկուցողի փափուկ դիրքորոշումից։ Քննարկվեց նաև թե արդյոք

Անհատը կարո՞ղ է ազատ լինել, քննարկվեց մեծ պաթոսով, չնայած ըստ զեկուցողի դա անհնար բան է։ Հոգևորական զեկուցողը մոտենալով ամբիոնին հանգիստ հայտարարեց, որ ամեն բան ունի իր ժամանակը, ամեն մարդ պարտավոր է մարդ լինել, հետևել Աստծո պատվիրաններին, ոչ թե մտածի իր իրավունքների մասին։

Կյանքում մի ճշմարտություն կա, մարդը մի իրավունք ունի՝ զգալու կյանքի իմաստը ։ Պետք է նախ հասկանալ թե ինչու՞ է մարդը ապրում։ Արդյո՞ք ազատության զգացումը տրված է Աստծո կողմից։ Պարտադիր չէ, որ մարդը լինի կրթված, բայց նա պարտավոր է հասկանալ ինչ է ազատությունը։

Վերջին խոսքը տրվեց պարսկուհուն, ով կնոջ ազատության գաղափարի քննարկումից անցավ սիրո և ինքդ քեզ չկեղծելու գաղափարին․..

Երբեմն կա այն կարծիքը, որ ամուսնացած կինը որպես անհատ դադարում է գոյություն ունենալ, տղամարդու կյանքի չնկատվող մաս է դառնում, անգամ եթե սիրում է նրան։ Բայց ազատության արժեքն իմացողը երբեք թույլ չի տա ոտնահարել քո ազատության զգացումը։ Երբ դու ինքդ ազատ ես, չունես վախի զգացողություն և կարող ես չկեղծել ինքդ քեզ այդ վախի պատճառով, ու միայն այդ ժամանակ կլինես ազատ ու երջանիկ։

Պարսկուհին հիշում է իր ժողովրդին բաժին հասած դառնություններն ու տառապանքները և ի վերջո գալիս նրան, որ ամենամեծ երջանկությունն այն է, երբ անձը ազատ կարող է կողմնորոշվել ամեն հարցում ՝ առանց կեղծելու։

Պետք է նշել, որ հրաշալի ներկայացում էր, որին մասնակցում էին նաև Ստանիսլավսկու անվան ռուսական թատրոնի դերասաններ։

Հուսանք, որ Ստեփանակերտի ռուսական թատրոնի ներկայացումները կունենան շարունակական բնույթ, և թատրոնի դերասանների հրաշալի կատարումը միշտ կհիացնի իր հանդիսատեսին։

The Stepanakert Russian Drama Theater is experiencing a renaissance today in Yerevan

On March 30, 2024, the Stepanakert Russian Drama Theater presented its new performance, "The Iranian Conference" at the University of Copenhagen", based on the play by Ivan Viripaev. It was presented to the audience on April 1.

As a result of the persistent work and dedication of the head of organization Dialogue, Yuri Navoyan, it was possible to organize the second performance of the theater in Yerevan.

The presentation is interactive, in the form of a conference, - with speakers, a program, journalists, a topic of discussion, in a real conference hall at the same time at the same time, where the participants of the presentation and the audience received their folders along with the program.

As in every scientific conference, each of the participants presents the problem not only as a matter of real concern, but also with all the emotional aspect. The emotional tones of the voice, the transitions from the official to the emotional created an intimate atmosphere, which, however, is not strictly characteristic of conferences. The created atmosphere forced the problem to become everyone’s.

As in real scientific conferences, there is not only a question and answer about the exciting issue, but also a serious scientific principled disagreement. The emotional is not separated from the logical. They are discussing an issue related to the International Day Against the Death Penalty. A person wants to live, he is a living being and his freedom cannot be seized. A person has the right to freedoms as well as to his own standpoint. Why are human freedoms violated? The humanity of the world is speaking, defending its violated rights.

They talk and discuss about Life and God, civilization and human destiny, war and peace, love and violence, West and East... Questions were raised that torment a thinking person, there were also profound answers that many agreed with or wished for. to argue Each of the "speeches" of the conference, as well as the performance, was built on the monologues of the actors, professionals and amateurs, which led to an undeniable truth and immediately gathered like-minded people. The characters were completely different, represented diametrically opposite positions, but, strangely, everything was in order, and they sounded very convincing to the audience sitting in the hall. One could agree with every one of them.

The university presenters noted that charity organizations in the world are doing a lot of work, but the faces of children who have seen suffering, the horror of war and losses do not show a real smile of happiness. And what is the secret of happiness? An ordinary taxpayer, who is also a participant of the conference, is terribly dissatisfied with the soft position of other speakers.

It was also discussed whether an individual could really be free, and discussed with great pathos, although according to the reporter, this is something impossible. Approaching the lectern, the spiritual reporter calmly announced that everything has its time, every person is obliged to be a human being, to follow God’s commandments, not to think about his rights.

There is a truth in life, a person has a right to feel the meaning of life. It is necessary to first understand why a person lives. Is the sense of freedom given by God? It is not necessary for a person to be educated, but he must understand what freedom is.

The last word was given to a Persian woman, who passed on from the discussion of the idea of women's freedom to the idea of love and not faking oneself... Sometimes there is an opinion that a married woman ceases to exist as an individual, she becomes an invisible part of her man’s life, even if she loves him. But the one who knows the value of freedom will never allow to violate his wife’s sense of freedom. When you are free yourself, you don’t have the feeling of fear and you cannot fake yourself because of that fear, and only then you will be free and happy.

The Persian woman remembers the bitterness and sufferings that befell her people and finally comes to the conclusion that the greatest happiness is when a person can freely decide on every issue, without falsification.

It should be noted that it was a wonderful performance, in which the actors of the Stanislavsky Russian Theater also participated.

Let’s hope that the performances of the Russian theater of Stepanakert will have a continuous nature, and the wonderful performance of the theater will always amaze its audience.

Նաիրա Գասպարյան, բ․գ․թ․, ԵՊՀ դոցենտ, ՆիդՕրագրի համար