Աշնանային մի երեկո...այդ ժամին, այդտեղ...այնքա~ն երկար, սակայն այնքան ուշացած...տեսա քեզ: Կանգնած կարծես նեղացած աշնանային ցրտից...քամուց...մրրիկից: Կծկված ես սև վերարկույիդ մեջ: Աշնան տերեևները թափվում են վերևից, կարծես ցանկանալով շեղել ուշադրությունդ դեպի իրենց: Բայց իզու~ր: Հայացքդ հառել ես աշնան անձրևից այլանդակ տեսք ստացած մի քարի: Ինչ ես մտացում...չգիտեմ:
Ընդհամենը մի շանս...դա էին տենչում աչքերդ: Երևի գիտակցում ես, որ ուշ է ...այնքա~ն ուշ: Աչքերիդ մեջ արտացոլվող հույսը կամաց-կամաց ոչնչանում է: Չուզենալով անվստահ քայլերդ ուղղում ես դեպի այն կողմը, որտեղ Էլ չենք հանդիպի: Հեռանում ես այդպես էլ չլսելով այս խոսքերը «Սիրում եմ.....կարոտում եմ...ներում եմ քեզ» : Հեռանում ես` չիմանալով, որ այլևս կդադարեմ շնչել առանց քեզ: