Լո՜ւյս է թարթում գիշերվա աչքին,

Անհանգի՜ստ է գիշերը դարձել,

Կորցրե՜լ է մեկը մեկին,

Որին պե՛տք չէր կորցնել:

Սառը քրտի՜նք է գիշերվա ճակատին,

Գիշերվա սառը չի՛ թողնում քնել,

Փնտրո՜ւմ է մեկն ինչ-որ մեկի՜ն,

Որին պետք չէր կորցնել:

Ամոքելու բա՜ռ չէր գտել

Ինչ-որ մեկը ինչ-որ մեկի վե՜րքը խոր,

Ինչ-որ մեկը հեռացե՜լ էր

Ինչ-որ մեկից վիրավոր:

Խառնվել էր հո՜ղ ու երկի՜նք,

Հույսն հավատի՝ մթագնել,

Կորցրե՜լ էր մեկը մեկին,

Որին պե՛տք չէր կորցնել:

Թևածում էր գիշե՜ր-ցերե՜կ

Ինչ-որ մեկի՜ ցնորագույն երազը,

Հիշեցնո՜ւմ էր ինչ-որ մեկը

Ինչ-որ մեկի՜ պակասը:

Թրջվե՜լ էին ինչ-որ մեկով

Ինչ-որ մեկի աչքերը,

Ո՞վ էր անմեղ, ո՞վ մեղավոր՝

Դե իհարկե՜

Գիշերը…