Սերը Պոետի Բա՜նն է ու Բա՜ռը…

Դառը բառը ոչի՜նչ,

Կծո՛ւն է դաժան,

Երբ որ գրում են.

- Թե տողում այսի՜նչ

Տա՛ռ ես բաց թողել, գուցե պատահմա՞մբ…

Այդ «գուցե» -ն դառնո՜ւմ է իններորդ ալիք՝

Ահարկո՛ւ, կործանիչ մի հարվա՜ծ,

Պոետը իրեն զգո՜ւմ է խաղալիք

Ապաշնո՜րհ, կոպի՜տ ձեռքերում սարքված:

Բա՜նը բաց թողա՜ծ Բա՛ռ են ման գալիս,

Բա՜ռը գտնո՜ւմ են, տառախեղդ անում,

Ասես պոետի մազերից բռնած

Կախաղան հանում…

Ընկնո՜ւմ է պոետը «հիվանդ» իր տողին,

Դողացող ձեռքով տա՜ռ է որոնում,

Բան-ի պես խորը, բառի պես տեղի՜ն

Տողատակերո՜ւմ…

Տողատակերո՜ւմ…