Նա եկա՜վ, երբ արդեն մո՜ւթ էր՝

Երկինքը պատած արյունով,

…Որդի՜ն չէր Աստծո, այլ Աստծո Գո՜ւթն էր-

Մա՜րդ-Աստծո բարի կերպարով:

Իր թեթև քայլո՜վ, ուսին ծանր բե՜ռ-

Փո՜րձ արեց սանձել ժամանակը,

Քնից արթնացան թե մանո՜ւկ, թե ծե՜ր,

… Երկիրը փոխեց հանդերձանքը:

Կեսօ՜ր էր, եռո՜ւմ էր արևն իր տեղում,

Հրե՜շը մի պահ վարանեց,

… Ի՞նչ էր կատարվում ավետյաց Հողում,

Ո՞վ էր, որ վստահ քա՛յլն իր կատարեց:

Ոչինչ հենց այնպես չի՜ լինում կյանքում՝

Կյանքը հեքիա՜թ է՝ ավարտով բարի,

Եվ միշտ էլ չա՛րն է իր մահկանացուն

Գտնում կոտրված տապանաքարին:

Լուսաբա՜ց էր՝ խորհրդավոր մի զգացում՝

Արհավիրքը տեղի՛ տվեց արևին,

Հանդիպեցին Ճիշտ ու սխալը ատյանում-

Ինչպես կարգն է՝ Գո՜ւթը հաղթեց հրեշին: