Մայր Աթոռի «վանաբնակ միաբանները» կամ ավելի ճիշտ` վարչական վարձու պաշտոնյաները ո՛չ ժամանակ, ո՛չ էլ, առավել ևս, ցանկություն ունեն` մասնակցելու ամենօրյա ժամերգություններին: Հետաքրքիր է` բա էլ ո՞նց են պատկերացնում իրենց հոգևորական կոչումը...
Բանը հասավ այնտեղ, որ Գարեգին Բ-ն կարգադրեց ժամերգություններից բացակայող միաբանների աշխատավարձից պահումներ անել (Աստված գիտի, թե ուր են գնում այդ գումարները), որպեսզի դրամից չզրկվելու խաթր Մայր Աթոռի միաբաններն իջնեն ժամերգության: Դա, իհարկե, չի վերաբերում կաթողիկոսին և եպիսկոպոսներին, որոնց համար ժամերգություն գոյություն չունի: Կարծես իրենք «վանաբնակ միաբաններ» չեն կամ էլ իրենք աղոթքի կարիք չունեն:
Իսկ ժամերգությունն էլ շատ միաբանների համար ոչ թե աղոթքի ժամ է, այլ` ժամադրավայր` միմյանց հետ զրուցելու և այս կամ այն «միաբանակից» եկեղեցականից բամբասելու համար: Անշուշտ, բացառությունները միշտ հարգելի են: