Դու կարո՛ղ ես խեղդել ճի՛չը կրքից քրտնած ափերում, Երբ սպասումից հանկարծ վի՛շտը Բռնկվո՜ւմ է, հրդեհվո՜ւմ: Դու կարո՛ղ ես այդպես մեռնել աչքերի մեջ մի կնոջ, Որին երկա՜ր ես սպասել Սփոփանքի մուտքի մոտ… Ու Սպասումդ դառը համով երազի պես երկնային, Մինորային ակորդներով Կհեծեծա դառնագին: Կրծքից Նրա, կսահի վար, ուր հոգո՜ցն է ծին առնում, Կանհետանա վայրկենաբար Գիշերվա մութ երախում: Շողի վրա շո՜ղ կծնի, առագաստն արյունամած, Աչքերումդ պա՛ր կպարի Կի՛րքը – Սպասմանը գրկած… … Դու կարող ես այդպես մեռնել աչքերի մեջ մի կնոջ, Որը քեզնից քունդ է խլել Ու երազներդ բոլոր… Ս.Ումառ-Հարությունյան 08.04.15 Երևան |