Կյանքը դարձել է անհա՜մ,

Անալի՜,

Ապրելն էլ մի բա՛ն չի՝

Տխո՜ւր, ձանձրալի՜…

Ասես կիսապրում ես

Ո՛չ թե փրկության համար

Մեղավոր դարի -

Այլ կոկորդդ մատներով սեղմած

Տվյալ այս պահի՜…

Ու պահերը գումարվո՜ւմ են,

Դառնում օրե՜ր տաղտկալի,

Կորցնում ես քաջությունդ

Բղավելո՛ւ.

«Ինձ Ների՜ր»:

Թե ո՞վ կամ էլ ինչի՞ համար

Պետք է ների՜,

Ի՜նքս,

Ի՜նքս էլ չգիտեմ,

Սակայն գիտե՜մ-

Պիտի գրեմ

«Կյա՜նք սիրո՜ւմ եմ քեզ, …

Թեկուզ դա՜ռը,

Թեկուզ անհա՜մ,

Թեկուզ այսպե՜ս անալի…»