Երբ որ կտեսնեք

Այն կնոջը տա՜ք…

Որին սպասել եմ երկա՜ր ժամանակ

Ասացե՛ք որ եկա՜,

Բայց ինքն էլ չկա՜ր:

Տեսա այն քա՜րը, որի վրա նստե՜լ,

Սպասել էր երկար

Ու առանց ինձ տեսնե՜լ, ընկել ճանապարհ:

Ասացեք.

- Կներե՜ք, մի պահ ուշացավ,

Գնաց՜ել էր իր երազի ետևից -

Պահն այդ ուշացավ՝ դարձավ մի ո՜ղջ կյանք

… Ու կախված մնաց հուշերից:

Երբ որ կտեսնեք

Այն կնոջը տա՜ք…

Մի քիչ զգո՜ւյշ եղեք, շա՜տ է խռովկան.

Իսկ թե ի՜նձ տեսնեք -

Հանկարծ ինչ-որ տեղ,

Ինձ չմոտենա՜ք,

Չ՛եմ ուզում լսել այն կնոջ մասին,

Որին սիրե՜լ եմ,

Որին փայփայե՜լ,

Որին կորցրե՜լ եմ

Իմ իդեալին փնտրող ճանապարհներին…

Երբ որ կտեսնեք

Այն կնոջը տա՜ք…

Չէ՜, ավելի լավ է ոչի՛նչ էլ չասեք՝

Քանզի չի՜ եղել,

Քանզի նա չկա՜,

Իսկ ես՝ պոետս, դեռ մինչև օ՜րս

Փնտրո՜ւմ եմ նրան:

Ս.Ումառ-Հարությունյան