Կարծես թե երե՜կ էր-

Լավ չեմ հիշում, երբ

Փակված աչքերս բացեցի մի կերպ,

Մի Ահռելի Բան երևաց աչքիս,

Շշնջացի.

- Տե՜ր, ճանաչեցի քեզ,

Այդ ինչպե՞ս եղավ, որ Ներքև իջար

Արածնե՜րդ քո աչքերով տեսար:

Ասա՛ց.

- Դե՜ Ոչի՜նչ, մեկ-մեկ ե՛ս էլ եմ սխալվում…

Ու այդ «Ոչինչը» մինչ օ՜րս

Սի՜րտս է մտել,

Սի՜րտս է լափում:

Ս. Հարությունյան