Ես ո՛չ ծառ եմ, որ ամառվա անխի՜ղճ տապին ինձնով անեմ-հովացնե՜մ, ո՛չ էլ ամպ եմ, որ սպասումից չորացա՜ծ քո աչքերին անձրև քամե՜մ-թացացնեմ: Ես արյո՛ւն չեմ – սիրտդ մտնե՜մ ու իմ խելա՜ռ գիժ-պարերով սիրտդ վերուվար անեմ, այլ մի մա՛րդ եմ սովորական, և չգիտե՜մ թե քեզ համար ինչե՜ր կարող եմ անել: |