Խենթ չի՛ լինում աշնան քամին,

Խե՜նթը մե՜նք ենք լինում,

Մարդի՜կ…

-Ա-

Համակերպվե՞լ

Համակերպվել ա՜յն մտքի հետ,

որ ա՜չքն արդեն ա՛չք չի դառնում,

ձե՜ռքը… արդեն ձե՛ռք չի դառնում,

ոտքը արդեն խարի՜սխ գցել

ու գամվե՜լ է հենց ա՜յն տեղում,

որտեղ Նրա մեջքը գրկե՜լ…

համբուրվե՜լ եմ

այս քաղաքո՜ւմ,

այս փողոցում,

… նստարանին

ո՜չ շատ վաղուց:

Առանց Նրա

քաղաքն էլ այն քաղա՜քը չի,

փողոցն էլ այն փողո՜ցը չի,

ժամը արդեն թի՜վ է դարձել՝

զրոյական դատա՜րկ մի թիվ,

և ամե՜ն խոսք, ամե՜ն մի բա՜ռ-

կա՛նչ է դարձել

կարոտախտի:

Այգին աշնան շո՜ր է հագել

ու փլվել է նստարանին-

հենց ա՜յն տեղում,

որտեղ Նա՛ է նստած եղել,

Սլանալը քա՜յլ է դարձել,

… դանդա՜ղ, հանգի՜ստ, մտամոլո՜ր

ու գլխահա՜կ

պտտվում եմ այս քաղաքում

աննպատակ:

Չէ՜, իմ սրտին մեղք չե՛մ գալիս,

Աշխատո՜ւմ է, դեռ կաշխատի

Ի՜նչ էլ լինի,

Մեղք չե՛մ գալիս և շուրթերիս,

Որ շուրթերն Իր չեն համբուրում,

Մե՜ղք եմ գալիս իմ մատներին,

Որ վարսերն Իր էլ չեն շոյում,

Որ չե՜ն շոյում կո՜ւրծքն անհանգիստ՝

Վանդակն ընկած ճնճղուկի պես

Թպրտալիս,

Մե՜ղք եմ գալիս իմ մատներին,

Որ կծկվո՜ւմ են, դառնում բռունցք

Ձանձրանալիս:

Չգիտե՜մ էլ թե գրածս դարձավ

Սիրե՞րգ

Թե՞ եղերերգ ցասումնալից…

Բայց գրված է բռունցքներո՜վ,

Հե՛նց այն պահի՜ն,

Երբ որ սի՜րտս էր աղաղակում

այս քաղաքո՜ւմ

այս փողոցո՜ւմ

… նստարանին,

Որտեղ հե՜տքն է Նրա մաքրե՜լ-տարե՜լ

Աշնան քամին:

Առանց Նրա քաղաքն արդե՜ն դուր չի՜ գալիս,

Թվո՜ւմ է թե Տեր Աստվա՜ծը կատակե՜լ՝

Այս քաղաքում միա՜յն-միա՜յն

Ադամնե՜ր է արարել

Ու ստիպում է այդ մտքի հետ

Համակերպվե՜լ,

Համակերպվե՜լ,

Համակերպվե՜լ…

-Բ-

Գիտե՜մ,

Հիմա հեռվում մի Կի՜ն

Պատրաստվո՜ւմ է աշխատանքի,

Ա՜չքն է ներկում սև մատիտով,

Շրթներկով Իր շո՜ւրթն ընգծում,

Փղոսկրյա կարմի՜ր սանրով

Սանրվելու փո՜րձ է անում,

Փո՜րձ է անում սանրվելու-

Մոռանալո՜վ,

Որ մատներս հազա՜ր անգամ

Իր սանրից լա՜վ են սանրում,

Որ շուրթերս Իր շուրթե՜րը

ընդգծել են

Ճի՛շտ նույն չափով,

Որ ոտքերս,

Դիրիժորի փայտիկի պես

Չա՜փ են տվել Իր ոտքերին-

Ուղեկցելու

այս քաղաքո՜ւմ,

այս փողոցում,

… նստարանին,

Որտեղ հիմա աշունը մե՜րկ

Փռկվել է մարմնով մե՜կ…

Իսկ ես սեղմած բռունցքներով

Չգիտե՜մ թե ի՞նչ եմ գրում՝

Սիրե՞րգ,

Ձոնե՞րգ,

Թե՞ եղերերգ…

Ու փորձում եմ

Համակերպվե՜լ,

Համակերպվե՜լ,

Համակերպվե՜լ…

Խենթ չի՛ լինում աշնան քամին,

Խե՜նթը մե՜նք ենք լինում,

Մարդի՜կ…