Փողոցն աղտոտում է քամին

սա՜ռը, դատա՜րկ, սնամե՜ջ,

…ու հնամյա քաղաքին

թույն սրսկում մահաբեր:

Կրունկներն է լիզում քամին-

կեղտոտ ներբանն օտարի,

…արդեն քանի՜-քանի տարի

ծիծաղ չկա հայրենի:

Մեկ «սհաթն» են օրհնում ռսի,

որ աղտոտեց հողը մեր,

մեկ գովքն անում ռուսաստանցի

բարերարին՝ օձաբարո-նենգաժեռ:

Ռուսերենի ցանկացած հանգ

մա՛հ է, կռի՛վ ու արյո՜ւն,

ա՜խ, ե՞րբ պետք է մենք դարձի գանք-

չհավատանք «եղբայր» կոչվող թշնամուն:

Սատանի հետ սխտոր ուտողն

քեզ բարեկամ չի՛ լինի,

…իր եղբորը մորթ անողը

քեզ երբևէ կների՞:

Բայց դե քամին ելել նորից

ՑԱ՜Ր է կանչում փողոցում,

եղբոր սիրտը կերած արջից

օգնություն է աղերսում: