Համբուրվեցին Մա՜հն ու Կյա՜նքը- Մեկը սա՜ռն էր մյուսը՝ տա՜ք, Չէ՜, սխալվեցի՜ք - Մա՜հն էր տաքը, Կյանքը՝ սա՜ռը ու դաժան: Կյանքը ասաց. – Զգո՜ւյշ, շա՜տ ես տաք, Սի՜րտս ու հոգիս այրեցիր, Մահը ասաց. – Նման Կյա՜նքը Միայն ի՛նձ է արժանի: Գրկեց Կյանքին, իրեն սեղմեց - Կյանքը սա՜ռն էր գորտի պես, Մահը Կյանքի՜ց սարսուռ քաղեց՝ Գրկից Կյանքին բաց թողեց: Հանդիպեցի՜ն, պա՜հն էր այդպես- Մի սա՜ռը Կյանք, մի տա՜ք Մահ, Չհասկացվե՜ց ո՞վ ում հաղթեց Ո՞վ մնաց, ո՞վ հեռացավ: Կյանքը հաճախ սա՜ռն է լինում, Դա՜ռը, դաժա՜ն մի քի՜չ բիրտ, Մի՛շտ էլ Կյա՜նքն է Մահին խեղդում, Բնությունով իր կոպիտ: Հո՜գ չէ, թե որ համբուրվում են Մա՜հն ու Կյա՛նքն՝ այս աշխարհում, Կյանքի դաժան պահվածքի՜ց է Մա՛հը Կյանքից սարսափում: |