Ասում են, թե իմ տարիքում՝ սերն է ծաղկում հազարից մեկ, Անզուսպ եռքից ժայթքած, հանգած լեռն է ժայթքում հազարից մեկ... Ես հազարից մեկն եմ հիմա.ինձ չի հաղթի ոչ մի տարիք. Եվ իմ սիրտը չի ուենա սիրելուց զատ ոչ մի կարիք: Բայց նախանձ ու անսեր մարդիկ՝ չար քրքջում, ծաղրում են չար. -Խեղճն, -ասում են, -ցնորվել է ու դարձրել սերը պատճառ: Ասում են ու հեգնում անվերջ.չեմ ազատվում բամբասանքից... Ցանկանում են, որ ամաչեմ իմ սիրելուց ու հասակից: Ինչ ուզում են թող բամբասեն, կարևորը քո խոսքն է, սեր: Դեպի սիրտս՝ հեղեղի պես խենթ հորդացող քո հոսքն է, սեր: Երբ կանգնում ես դու իմ առջև շռայլ, շամբշոտ հարավի պես- Աչքիդ ծովն եմ ուզում խմել հազար տարվա ծարավի պես: Ես հազարից մեկն եմ հիմա.ինձ չի հաղթի ոչ մի տարիք. Եվ իմ սիրտը չի ունենա սիրելուց զատ ոչ մի կարիք: Լյուդվիգ Դուրյան |