Ու բարձրացա՜ն երկինք, ու դարձա՜ն ամպեր

զինվոր-հոգիները

դեռ կյանք չտեսած,

Ու անձրևներ չեկա՜ն, հողը չթրջվե՜ց,

ու երկիրը շրջվեց

գլխիվայր:

Աձրևնե՜ր տեղացին մայրական աչքերից

անձրևներն էլ այդ

երկի՜նք բարձրացան,

Ծիածան բացվեց տեսքով հակառակ

զինվոր-մոր արցունք

կորի մեջ առած:

… Զենքը բա՜ց թողած զինվորի ձեռքը

արցո՜ւնքն էր սրբում

մայրակա՜ն,

Խո՜ւլ, հա՜մր դարձած մե՜ծ տիեզերքը

Ցնդե՜լ էր տեսքից այդ դաժան:

Ս. Հարությունյան