Մտացածին քո աշխարհն էլ պայթեց, Ջուրը քշեց մոլար աստղ ու ասուպ, Մեղքից հետո մահը էն ու՞մ խայթեց, Շուք ու շվաք դրվագներում անսուտ։ Խորատակի եզրը քանի լիզես, Վարդահյուս է փշալարը կանգուն, Շամանդաղի լույսն արտևան սիրես, Սրտիդ զարկին և թողանքին հանգույն։ |