Ինչպե՞ս եղավ, որ երրորդ հանրապետության առաջին ազգընտիր նախագահի ծննդի հետ հրապարակ նետվեց պնակալեզների և խառնակիչների մի ամբողջ բանակ. Պատմական իրողության կրկնությու՞ն է, սևի ու ճերմակի կռի՞վ… Պարզ, մարդկային ընկալման պարագային՝ նախանձ է, ներքին թույն, նմանվելու և չկարողանալու արգասիք, սերը գողանալու ու սնակ լինելու վկայություն և հազար ու մի նման ածանցյալներ: Ինչու՞ հենց միայն Լեվոն Տեր Պետրոսյան անունը լսելուց սևանում են ու կարկամում, ինչու՞ նրա ներկայությունից երկար լեզուները կապ են ընկնում և կորցնում խոսելու ունակությունը: Քառորդ դար անընդմեջ մտան նախգահի թևի տակ կուչ եկան, երկրպագեցին, երկու երեք միտք գողացան, հետո սեփականաշնորհեցին, կարծելով թե իրենց մտքի ծնուդն է գողունը… Վաճառեցին, սպանեցին, մատնեցին, դավաճանեցին, թիկնունքից կրակեցին . անամոթաբար յուրացրեցին, աղավաղեցին մի ողջ դիվանագիտական գանձարան, այլասերեցին ներքին ու արտաքին քաղաքական ուղեծիրը, պարտադրեցին մահմեդական մշակույթ: Բայց քստմնելի այս շարանը առաջին նախագահի ինչի՞ն է - ՈՉ ԻՆՉ ԻՆ Լեվոն Տեր Պետրոսյան -ժողովուրդ կապը անհերքելի է ՝ վկան տաս տարվա լռությունից հետո 2008թվականի զարթոնքը: Մարտի մեկին նախորդած հավաքներից մեկի ժամանակ նախագահը կարդաց Չարեցի «Մահվան տեսիլը» … թող ոչ մի զոհ չպահանջվի ինձնից բացի . Բայց մարդակերի տգիտությունը տաս անմեղ զոհի արյան էր ծարավ ու լափեց . անտեղյակ, որ հանճարեղ Չարենցի մահվան տեսիլը այլևս բռնել է իրենց կոկորդը և իրենք այնքան դժբախտ են իրենց միլիարդների մեջ: Հասմիկ Մելքոնյան Գյումրի |