Այրող մի արև՜, այրվող մի լուսի՜ն, … Ու դաղվե՜լ էր ուսս Քո հուր վարսերից… Եվ Գիշե՜ր չէր գիշերը, և նմա՜ն չէր իրեն, …Մեզ խանգարող շորե՜րը Ընկած էին անտեր: Կի՜րք էր ողջ գիշեր՝ ընդհա՜տ, անընդհա՜տ, … և քրքրված շուրթե՜ր, … և աղոթքնե՜ր կիսատ: Եվ մահճակա՜լն էր ճկում զսպանակներն իր հի՜ն, Ասե՜ս մի ծղրիդ էր երգում Պատուհանի գոգին: Եվ սե՜րը Սե՜ր էր, և կի՜րք կար պրկված, … Եվ զո՜ւյգ ճնճղուկներ՝ Կտուցները ցցած… Եվ գիշե՜ր մութ վկա՜ն կիսալո՜ւյս էր արդեն, …Լուսաբա՜ցն էր չկամ Ճմլկոտում իրեն… |