Թվո՜ւմ էր Ստվերները զարկերակ չունե՜ն- Ոչ արա՜գ, ո՛չ դանդաղ բաբախող, Վի՜շտ չեն ապրում ստվերները- Ո՛չ ցավ ունե՜ն, ո՛չ մորմոք, Ալիքի պես ստվերնե՜րը Չե՛ն փշրվում կրծքերում, Քնքշությունից չե՜ն վախենում- Չե՛ն լքում և չե՜ն հեռանում, Լռությո՜ւն են ստվերները- Լեզու չունեն խոսելու, Ոչ խոսքի՜ց են հուզվում անզգույշ, Ո՛չ խաբում են, ո՛չ կեղծում… …Եվ ստվեր դարձա թվացյալ մտքից- Լսեցի աղմո՜ւկը լռության, Չնեղացա՛ ինքս ինձնից- Լույսո՜վ ծնվեցի, Անլո՜ւյս հեռացա… |