Թվո՜ւմ էր

Ստվերները զարկերակ չունե՜ն-

Ոչ արա՜գ, ո՛չ դանդաղ բաբախող,

Վի՜շտ չեն ապրում ստվերները-

Ո՛չ ցավ ունե՜ն, ո՛չ մորմոք,

Ալիքի պես ստվերնե՜րը

Չե՛ն փշրվում կրծքերում,

Քնքշությունից չե՜ն վախենում-

Չե՛ն լքում և չե՜ն հեռանում,

Լռությո՜ւն են ստվերները-

Լեզու չունեն խոսելու,

Ոչ խոսքի՜ց են հուզվում անզգույշ,

Ո՛չ խաբում են, ո՛չ կեղծում…

…Եվ ստվեր դարձա թվացյալ մտքից-

Լսեցի աղմո՜ւկը լռության,

Չնեղացա՛ ինքս ինձնից-

Լույսո՜վ ծնվեցի,

Անլո՜ւյս հեռացա…