Թե ժլա՜տ եմ խոսքերիս մեջ

Ու գրածս շատ է շռա՜յլ տխրությամբ,

Կարդա՛ հոգնած ճամփորդի պե՜ս

Ու հեռացի՜ր լռությամբ,

Մի՛ հարցրու «Ինչո՞ւ», «Ինչպե՞ս»

Տողս կարդա կրկնակի,

Թե տողումս քեզ չգտնե՜ս

Պիտի զգաս քեզ երջանի՜կ…

Դժբախտները չե՜ն հասկացվում՝

Բա՜րդ է նրանց կյանքուղին,

Միշտ արմա՜տն են ծառի փնտրում,

Բայց հայտնվում չոր ճյուղին:

Ու թվո՜ւմ է դժբախտ մարդը

Սև ագռա՜վ է կռկռան,

Քանզի տանջող ցա՜վն ու դարդը

Բղավո՜ւմ է բարձրաձայն:

Գուցե՞ Տե՜րն է ժլատ եղել՝

Զրկե՜լ մի բուռ հաճույքից,

Կամ… դժբա՜խտն է հրաժարվել

Երջանկության իր հերթից:

Քե՛զ է թողել, մեկ ուրիշի՜

Կա՜մ ժամկետն է լրացել,

… Դժբախտ մարդը նմանվում է գրոշի,

Որին կորցրե՜լ, բայց կորուստը

Չե՛ն զգացել: