Չէ, որոշել եմ, ամենքին պիտի դյուրամոտ ման գամ,
Սոփեստին, կույրին, խիկար ու խեղճին, անհմուտ կույսին,
Քաղքի խիլքավոր գիրկապ անողին, հորած կոտերին,
Ծույլ ու անհոգին՝ իմա՝ Ադամին, Եվային անգամ ։

Ամեն մի տաղս՝ թղթե խաղալիք, օդին պահ կտամ,
Թռիչքը նույնն է, անորոշության չափը այս փորձում
Մի անապատ է, որտեղ քաջքերն են պատանքս գործում,
Ուր ժամանակս ծփում է աղոտ, մութից էլ տարտամ։