Ինձ գի՜րկդ վերցրու,

Տա՜ր ուր պատահի…

Պատահի այնպե՜ս՝ դառնամ անտարբե՜ր-

Ծովի այն հեռո՜ւ ալիքի նման,

Որն օրորվո՜ւմ է մի թեթև քամուց,

Ոչ բորբոքվո՜ւմ է,

Ո՛չ էլ դառնանում,

Ո՛չ էլ կախվում է կողքի ալիքի

Փրփուրից անհույս,

Ոչ գիտի ի՞նչու և ո՞ւր է գնում,

Ո՛չ ինքը գիտի թե ի՞նչ է ուզում,

Ո՛չ էլ ուրի՜շը,

Որն ափին կանգնած ավազների մեջ

Մեկ հիանո՜ւմ է

Մե՜կ էլ զարմանում:

Ինձ գի՜րկդ վերցրու,

Տա՜ր ուր պատահի…

Բայց մի՛ մոռացիր-

Հով քամուց բացի կա՛ նաև քամի՜-

Ծովայի՜ն քամի,

Ցասումի դանակը խրած սրտի մեջ,

Ու Աստվա՜ծ չանի

Թե որ կատաղի՜,

Թե որ գազազի՜-

Չգիտես ո՞ւմ կամ

Ի՞նչի վրա…

Մի վայրկյանում օ՛դ կցնդի

Անտարբեր լինելու մարմաջը հիմար:

Է՜հ, ի՞նչ լինելու է, թո՛ղ այն էլ լինի՜

Ինձ գի՜րկդ վերցրու,

Տա՜ր ուր պատահի…