Օր ու արևս են մտքի դարիճակ, Աչքերս փակեմ, աշխարհը ի՞նչ է, Այս բախտախաղում ես էլ անվիճակ Քանի վեր քաշեմ՝ սատանի պինչ է։ Թերևս խառն եմ և թե քիչ խորհեմ, Հարբելուց հետո ես էլ անխոհեմ Երկճյուղ մի շիթով ճամփաս եմ նշում, Որ չխոտորեմ անցում ու շեղում։ Իմ պատկերով է պատկերս էլի, Ցավս մոմլաթի վրա է կաթում, Այս աշխարհից չէ կինը ցանկալի, Սեթևեթում է մի ակնթարթում։ Մի հնար գիտեմ, հենց որ հորինեմ Անժամանակի սարածի նման, Կասեմ մարմինդ բեր տնօրինեմ, Ձեռքբերովի է սերը անգուման։ Հետակորույս ես, տեղդ չիմացա, Քո քվանտների քանակն է անհայտ, Տարակուսեցի, հետո չարացա․ Սիրտս հուշում է, որ օձն է անգայթ։ |