Գլխիդ գալով ես դատարկությունը ձանձրույթով լցնում,
Երբ քո կորուստը մենակ են նշում, պոետի դերում
Արդեն անմասն ես կնոջ հրճվանքին, ուղեղդ խցկում,
Հուշերիդ մեջ ես սերն ու շոյանքդ դեռ ուշաբերում։

Հապաղելով ես տարակուսանքդ ասմունքի փոխում,
Երբ սովորաբար քո տաղիկները ինքդ չես կարդում,
Ամեն տողի հետ էլ անիմաստ ես հոգուց ներս դոփում,
Նա ինչ մեղք ունի, որ հայտնվել ես ցավի թակարդում։