Երկնից իջած ամեն ո՜ք՝

Լինի սո՜ւրբ թե՜ սատանա,

Բախտի բերմա՜մբ թե ցավո՜ք

Մե՛զ է ընտրում - որպես իրեն հանգրվան:

* * *

Մե՜նք սրտից թո՜ւյլ,

Մե՜նք չափից նո՜ւրբ,

Մեր Տիրոջը մի՜շտ հնազանդ ու հլո՜ւ-

Սպասո՜ւմ էինք Հրեշտակի՝

Նե՜ռ հայտնվեց երկնքում:

Մե՜նք անհանգիստ,

Դյուրաբորբո՜ք,

Դո՛ւրս եկանք մեր տներից,

Մեր ստեղծագործ սո՜ւրբ ձեռքերով

Սատանային մեր օջախը ցույց տվինք:

Սո՜ւրբ օջախ էր՝

Ապականվե՜ց-

(Ծծո՜ւմբ թափվեց երկնքից)

Մենք միամի՜տ,

Մենք մեղավո՜ր,

Նեղանո՜ւմ ենք աշխարհից:

Ս. Հարությունյան