Մեկ-մեկ թվում է, թե նեղն եմ գցել Եվ քո պատկերն եմ իմին ներգծել, Եվ երբ փախչելու էլ հնար չունես, Ամպաժոռում ես, որ հետո ձյունես։ Եվ ինձ ասում ես, թե քեզ հնարել, Իմ մեջ եմ կրում կարոտը վերնոց, Ու ձյունաթափիս քեզ էլ անթիկնոց Սարսուռներով եմ էլի հմայել։ |