Իմ միջով անցա և ժամանակիս բեմը դատարկ էր, Տեսարանական էլ որի՞ն ասեմ անուշ սրտակեր, Աստված ասում է, ինձանով զմայլ հեչ մարդ չմնաց, Երկչոտ ով էլ կա, ահերիս մեջ է հեծեծահառաչ։ Պատառոտում եմ մշուշի քողը մինչև թոքերս, Նույն թիվը ունեն չափական տողի վանկ ու ոտքերս, Հազար տաղ հետո քեզ սիրելով եմ գիրքս փակելու Եվ դատարկ բեմիս քեզ էլ անիմաստ չեմ քողարկելու։ |