Նույն ժանրի մեջ է ժպիտդ ծիծաղ, արցունքդ՝ աղի, Եվ ոգելիցդ, արբեցուցիչ է, տաղ ու թրմօղի, Այրվող մոմի պես օրերդ ես մաշում կրավորական, Ո՜նց ես փաղաղում, երբ տաղիդ կինն է ոչ սովորական։ Տարակարգի մեջ մի հատկանիշ կա, դա ես պատկերում, Բնորոշ մի գիծ, յոթ խորհուրդներից գուցե վերջինը, Երբ օծման կարգով անգամ լինելիք մեղքերդ ես քերում, Երբ կծու համի և անուշ բույրի կապն է դարչինը։ Ապաշխարում ես և ապա զղջում, որ կտրուկ չեղար, Տաղերիդ տեղակ մի պաչը ի՞նչ էր՝ նմուշը չառար։ Երկու քառատող, երկու երկտողյակ տներից բացի, Արևելյան է այս եղանակդ, ողբդ՝ բայաթի․․․ |