Ամեն անգամ մի նոր թափով Վեհությունս կուլ եմ տվել, Գինու մի շիշ, ծնծղա-դափով, Անկարեկից․․․ Ու՞ր եմ չվել եթերահած Անուրջներիս աղի հետքով, Քո Բաքոսը երբ չէր հարբած, Իմ անհոգի․․․ Մռայլ էլի՞ անանձնանամ Եվ գաղտունիս քո՞ հատվածում, Քեզ թվում էր կձանձրանա՞մ Ցնծուն սիրո հավելվածում։ |