Ինձ հետ ես կանչում, որ չհռչակես, Որ չխնկարկես թանկ հուշի նման, Ես մի բան գիտեմ, երբ էլ ինձ խաչես, Ձեռքիդ կունենաս սև կտակարան։ Նախապես սև է գույնը մելանի, Սևի հետ ուխտը ի՞նչ պատգամ ունի, Ո՞ր այրում մնաց սերմը սեզամի, Մեղրին չխառնեմ, որ շառագունի։ Թե դու առանձին և ես՝ միայնակ, Պիտի շփոթենք մոմի դալուկը, Ինձ՝ ակնվանի, քեզ՝ քառամանյակ, Անուրեք է լոկ սրտիդ բախուկը․․․ |