Ասացիր, որ դու ես թովչանքը, Թե կուզես ձորձերդ կարկատեմ Եվ Երից մանկանցն է քո վանքը, Մեղքերդ, ասացիր, կարձակեմ։ Դե սանձիր իմ ներսի քաոսը, Քո խառնակ ամբողջին թե մաս եմ, Կորի բեր այս անտեր ակոսը, Ծռություն թե չունեմ, ո՞նց ճաքեմ։ Ո՞նց ճաքեմ և մնամ չկիսված, Ավիրվեմ՝ չկարծես հակաթոռ, Սիրո մեջ ո՞նց մնամ չսիրված, Եվ հարբեմ թովչանքի քո կաթով։ |