Սավանը ծածկել է ամոթը, Չափ դրել կրքերին աննվաճ, Ապշել է քո հերվա ծանոթը, Թե լուսինն այս ինչքան է նվազ։ Աղոտ էլ սահել է գիշերում` Կռները արեգին անկանած, Թմրել են իր արծաթ նազերում Մի աշխարհ և մի կին… անկասկած։ Փայլուն սաթ, քեզ հաշիշ և ինձ՝ թույն, Սիրո թույն խնդեղնու բույրերից, Չեմ քնի, կմնամ էլ արթուն, Որ զատես ինձ թերատ կույրերից։ |