Առաջ գիտեի արևն է բորբոք Եվ որ երկինքն է թաց անձրևանոց, Հիմա կարոտս է բաղաձայն մորմոք Եվ ինձ գետնել է մի հույզ անծանոթ։ Առաջ գիտեի կարմիրն է հակինթ Եվ որ կապույտը փոխվում է բիլի, Հիմա անստույգ մի բան կա՝ երկինք, Ուր համանիշ է մշուշը ցավին։ |