Երկիրս ասես

Մի հրե կաթսա՜

Հրաբխի պես ժայթքո՛ւմ է ներսից,

Տեսնես թե Աստված վերից ի՞նչ ասաց,

Ո՞ւմ ձեռքը դրեց մարխը իր այրիչ:

Ամբոխներն արդեն

Խելագարվա՜ծ չեն,

Խելագարվե՜լ են կրքերը վառված,

Մի ձե՛ռք է վառում ազգի ջահերը՝

Առաջնորդելով դեպի ապագա:

Երկիրը լի՜քն է ժպիտով անչար,

Նաև՜ հեգնանքով քմծիծաղներից,

Նույնի՛սկ հյուսիսի քամին է անճար

Կանգնել, մնացել սահմանագծին:

Ով Հա՜յ ժողովուրդ,

Բռո՛ւնցք ես նորից,

Իսկ ո՞վ չգիտի ուժը հարվածիդ,

Բայց սա ա՜յլ ուժ է, որ Հարությունից

Չգիտես հետո՜ թե ո՞ւր կտանի…

Խենթացած հրաբուխ

Հայաստա՜ն,

Բարի՜ ճանապարհ քո գործում,

Այսօր դարձել ես դժոխքի բերա՜ն,

Որ հանգի՜ստ ապրես գալիքում: