Հիմա դու չկա՜ս, հիմա ինձ հե՜շտ է,

Քեզ հետ մտածե՜լ, քեզ հետ զրուցե՜լ,

Որդիս ինձ հետ է խիղճս հանգի՛ստ է

Դու առանց որդի ի՞նչպես ես ապրել:

Քո կենսագրության մի քանի տողը

Անգիր եմ արել ես քո գրքերից,

Իմ հարսանիքն ու քո հարսի քողը

Չեն օրհնվել քո հայրական ձեռքից:

Իմ մանկությունը երկար է տանջվել,

Հայրական պատժի մի անգութ ձևից

Ես ոչ մի անգամ քեզնից չեմ լսել

Հայրական խոսքը – ՛՛Մի՛ անիր, որդիս՛՛:

Ընկած ժամանակ ինձ ձեռք չի մեկնել

Հայրական լեզվի խորհուրդը խրատ,

Իմ նեղ օրերին աչքերս են սրբել

Գրված տողերիդ խոսքերը իմաստ:

Միշտ ուղեկցե՜լ են, փա՛րոս են եղել,

Թարգման տողերդ ինձ օտար լեզվից,

Սիրո տարիքում շատ եմ երազել

Մայրենին կարդալ քո պոետ մտքից:

Ռումի՜, Սաադի՜, Խաքանի՜, Հաֆե՜զ …

Ֆարսի ձեր գիրը մեզ էլ է հասել,

Քո մտքերով են, քո ձեռքերով են

Այդ Գոհարները այդպես թարգմանվել:

Հավերժ կհիշվես Հայոց գրերում,

Դու՝ Ֆարսի լեզվի դեսպան աննման,

Անմահ անունդ քո որդու սրտում,

Կմնա որպես - Ֆիդուսու թարգման: