Անչարությանդ բան չեմ հավելում,
Դեմ ընկած տեղս մեկին մեկ մութ է,
Անշեն աշխարհդ հո չեմ ավերում,
Չեմ էլ երկրորդում, թե սերդ սուտ է։
Աչքիս լույս բերող ճրագը անհաճ
Քանի թրթռաց, քամին էր խուժը,
Տաղիս անհավան ծաղրածուն անաչ,
Հրճվե՞ց, երբ կարդաց իմ մահվան գույժը։
Կարգն է աշխարհի, լուսինն իր ճոճքում
Լրումին գալիս, մեռնում է ապա,
Մնացորդանց ինչ, որ աղոտ ցոլքում
Ցավի դասերը քեզանից առա։