Քանի կյանք ուներ, ամենը տվեց ծիլ և ծաղիկին,
Էն փուչ հույզերը վեր ձգած մեջը տաղ և խաղիկի,
Մռմռալով էր կինը մերձենում ․ անորոշ ու խուլ,
Հեքիաթի դևին, ով ցայգից գիզակ թախծում էր տխուր։
Փայլուն սաթի պես կախարդական էր գիշերվա բույրը,
Կինը ասում է, քանի սիրում ենք, բեր չմոխրանանք,
Դևը հո գիտի, որ ալվան ծաղիկ իր հրապույրը
Մեջ գիշերն անցնի էլի կուշանա, որ․․․ չծերանանք։