Ասո՜ւմ են վա՜տն է

Անտարբեր մարդը,

Ասո՜ւմ են վա՜տն է

Թշնամի՜ն,

Տմա՜րդը,

Անխի՜ղճ ոսոխը,

Անսի՜րտ կավատը…

Չէ՜…

Դատավո՛րն է ամենավատը՝

Կո՜ւյր դատավորը,

Որը ո՛չ մա՜րդ է ու ո՛չ էլ խլուրդ,

Որին որ ոչի՜նչ,

Ոչի՜նչ չի տանջում՝

Ոչ խի՜ղճ,

ոչ հոգի՜,

Ոչ հավա՜տ,

ո՜չ սեր,

Որն ամուսնացած է ոսկու (փողի) հետ,

Որի ստամոքսը

Միա՜յն ու միայն մարսում է ոսկի՜ն,

Որը կարող է երեք արծաթով

(Հուդայից էլ վատ)

Ծախե՛լ իր հոգին-

Աղտոտ մարմինը փրկելու համար…

Հերո՛ս է դատում,

Որ հա՜ցն իր դատի,

Բանտո՛ւմ է ազգի խի՛ղճն ու պատիվը,

Ինքը՝ վշտից սև՜, բայց աչքը կարմիր,

Պատվո՛ւմ է իրեն տանտեր կարծեցյալ

Քղա՜նցքն օտարի…

Թե սրա՞նք են մեր դատավորները,

Էլ ի՞նչ ենք ուզում թշնամուց վայրագ,

Ա՜խ ձե՜ռքս տային սրանց մարմինները

Ու…հոգիները նեռերին ծախված…

Հիմա կասեք թե ես նորից հարբե՜լ

Հարթե՛լ եմ ուզում ազգիս կնճիռները,

Ա՜խր, քի՛չ չենք մենք,

Ա՜խր, շա՜տ ենք մենք

Ու ցավո՜ք

Շա՜տ են սրանց նմանները…